ในยุครุ่งเรืองของโรงภาพยนตร์จอใหญ่ ประเทศไทยมีโรงภาพยนตร์แบบสแตนด์อโลนถึง 700 โรง ตามที่ ฟิลลิป จาบลอน นักประวัติศาสตร์ภาพยนตร์กล่าว ในจำนวนนี้ 140 แห่ง อยู่ในกรุงเทพฯ[18] แต่ในปี 2562 มีเพียง 3 แห่งเท่านั้นที่ยังคงอยู่ในประเทศไทย[23] ได้แก่ สกาลาในกรุงเทพฯ, เดชอุดมมินิเธียเตอร์ที่อุบลราชธานี (อำเภอเดชอุดม)[24] และชุมแพซีนีเพล็กซ์ที่ขอนแก่น (อำเภอชุมแพ)[25] ทั้งนี้ แม้สกาลาจะถูกรื้อถอนไปแล้ว แต่เดชอุดมมินิเธียเตอร์และชุมแพซีนีเพล็กซ์ยังเปิดดำเนินการอยู่จนถึงปัจจุบัน[26][27]

ฟิลลิป จาบลอน ตั้งข้อสังเกตว่า "สิ่งที่น่าประหลาดใจคือโรงภาพยนตร์เดี่ยวลดลงไปมากจน [เกือบ] ศูนย์" เขากล่าวว่า "ผมนึกไม่ออกว่าวัฒนธรรม เทคโนโลยี และอาคารแบบนี้หายไปไหนหมด โรงภาพยนตร์แบบสแตนด์อโลนทั่วโลกเสื่อมถอยลง แต่ไม่รู้ว่าที่ไหนลดลงจนสูญพันธุ์ ยกเว้นประเทศไทย เป็นเรื่องน่าขบขัน เพราะคนไทยยังไปชมภาพยนตร์ในโรงอยู่ ประเทศไทยมีอุตสาหกรรมภาพยนตร์ที่แข็งแกร่งและยังนำเข้าภาพยนตร์เป็นจำนวนมาก แต่การดูหนังแบบเดิม ๆ ก็ตายไปอย่างสิ้นเชิง" [28]

สนธยา ทรัพย์เย็น และโมรีมาตย์ ระเด่นอาหมัด ออกเดินทางเพื่อบันทึกภาพโรงภาพยนตร์เดี่ยวที่เหลืออยู่ของประเทศไทยสำหรับหนังสือปี พ.ศ. 2557 เรื่อง สวรรค์ 35 มม.: เสน่ห์วิกหนังเมืองสยาม (Once Upon a Celluloid Planet: Where Cinema Ruled: Hearts & Houses of Films in Thailand) [29] สนธยาตั้งข้อสังเกตว่า "โรงมหรสพเดี่ยวเคยเป็นสถานที่สำคัญของเมืองและเป็นสถานบันเทิงมวลชนแห่งเดียวสำหรับคนทุกวัย" และยังกล่าวว่า โรงมหรสพเดี่ยวมีความเจริญรุ่งเรืองในประเทศไทยระหว่างคริสตทศวรรษที่ 1950 ถึง 1970 ก่อนที่จะมีผู้ชมลดลงในช่วงทศวรรษ 1980 จากการเข้ามาของวิดีโอเทป วีเอชเอส "คนในท้องถิ่นแต่งตัวเพื่อไปชมโรงมหรสพเช่นเดียวกับการไปงานวัด" ซึ่งมักพบในใจกลางเมืองใกล้กับตลาด โรงมหรสพจึงกลายเป็นจุดรวมตัวของชุมชน “และเป็นการเกื้อหนุนซึ่งกันและกัน"[30]